viernes, 18 de diciembre de 2009

Lor Ordenaores (panocho). Dedicado a mi amigo Fran.


Turno para el Panocho. Ya dije en el enunciado de éste blog que publicaría cosas en los dos dialectos de mi tierra: El Murciano y el Panocho. Comenzamos con el panocho.

Traigo una composición, que tiene ya unos años, de un gran panochista, Francisco Vidal López, conocido como “Paco El Niño”. Trata de ésta afición nuestra, mas que afición, vicio, de los ordenadores. Es muy divertida. Espero que les guste.





LOS ORDENAORES


¡Caballeros!, ¡en er mundo
se vido lo que se ve!...
Los tiempos alantan tanto
qu’esto es ya l’acabosé
y en lo tocante ar pogleso
¡hay que ver...lo que hay que ver!

Estoy ya d'ordenaores,
cencerrones y disqués,
a pique de dar un trueno
y a punto d’echar la yel,
que abora paece que ya
tó s'encierra en er pecé.

Mi zagal, qu’está grillao
y estudia pa no sé qué,
me zampó encima del arca,
este martes hará un mes,
el escarnes, la pantalla,
la dimpresora, er modén
y un gallomatías e cables
corgando por la paré
que paece aquello ... ¡la UVI
der Morales Meseguer...!

Y dinda entoces p’acá
s’ha armao en mi casa un belén
que anda toa panzarriba
y regüelta y al revés:
Tos trajinando er cacharro...
¡y la casa sin barrer!

Cuando quió tomar un chato
en la tasca der tío Andrés,
sarta como una escopeta
deseguía mi mujer
que si me apetece un chato
chatee por “internés”.

Si quió echar un... “emilio”,
el “emilio” tié que ser
con una “arroba” entremedias,
u si no, no hay ná qu’hacer...
Y si echo mano a la arroba
la arroba ya... ¡que si quiés!,
poique por muncho que puncho
se cuerga cá dos por tres
er sistema uperativo
y me contesta en inglés
que no arranca ni en caliente
y que el “emilio” no “yes”.

Y pa cormo e los cormos
lo que ya no pué ser
es que andemos de caeza
en puesto d'andar con los pies
¡y que abora sea er ratón
er que puncha en tos los “güés”...!
Pos como hay “güés” a porrillo
navegueando en la “res”,
si er ratón puncha en anguno
que vaya con mala fe,
ratón que se zampa er virus
y virus que alluego d’impués
te infesta tó el aparato
y t’escachifla er caché.

Pero en fin, como los tiempos
no los pué parar ni er tren
será custión d'acetallos
y dicille a tó que amén.

Con que asina me dispido,
que la cosa sea pa bien,
hago “clin” en el “descape”
y me descapo d'ostés.



Francisco Vidal López.
Paco “El Niño”

4 comentarios:

José Cemec dijo...

Mu güeno amigo Imper. En general se parece un poco al andalú, por eso lo he entendido perfectamente.

Un abrazo.

emiliodom dijo...

Muy interesante, hacia ya algún tiempo que no leia un escrito en Panocho. Creo -si no recuerdo mal- que tambien fue insertado por ti.De esto hace ya algunos meses!!
Un saludo amigo.

Anónimo dijo...

Precioso.Feliz Navidad

Agustina de Aragón dijo...

¡Me encanta! Con tu permiso me he permitido la libertad de copiarlo para mi próxima reunión.

Enhorabuena por la iniciativa